W dzisiejszych czasach ludzie coraz częściej zastanawiają się, gdzie najlepiej trzymać swoje pieniądze. Wielu z nas woli trzymać je w domu, ponieważ jest to bezpieczniejsze niż przechowywanie ich w banku. Istnieje wiele sposobów na to, aby bezpiecznie przechowywać pieniądze w domu. Można je trzymać w sejfie lub skrytce, schować do skarpety lub ukryć w innym miejscu. Wszystko Dużo osób wydaje więcej pieniędzy na chemię i środki czystości (43,7% ankietowanych), leki (36,8%), opłaty bieżące typu gaz i prąd (32,5%) czy prywatne wizyty lekarskie i stomatologiczne (24,2%). Polacy zaczęli częściej gotować w domu. Większe zakupy spożywcze zaczęło robić 36,1% respondentów. Oznacza to, że każdego roku Polacy lokowali na procent dodatkowe 15 mld zł. Jednak, jak już wspomnieliśmy, w 2014 roku RPP powiedziała „stop” i kwota ta przestała przyrastać. Dzisiaj mimo upływu czterech lat stan depozytów terminowych to nadal…300 mld zł (a więc średnio 9 tys. zł w przeliczeniu na jednego dorosłego Polaka). Prowizja za wypłatę w Planet Cash z karty wydanej przez mBank. Wypłata w bankomacie Planet Cash kartą wydaną przez mBank to koszt 2,5 zł-7 zł (jeśli wypłacamy mniej niż 100 złotych) lub 0 złotych (jeśli wypłacamy 100 złotych i więcej). Opłata zależy od rodzaju posiadanej karty. 7,2 tys. zł brutto miesięcznie — tyle potrzeba, by znaleźć się w gronie 10 proc. najlepiej zarabiających Polaków — wynika z danych GUS i Ministerstwa Finansów, które opracowali specjaliści z Polskiego Instytutu Ekonomicznego. Jednak by trafić do 1 proc. najbogatszych, nie wystarczy nawet dwukrotność tej kwoty. 3. Skorzystaj z tego, jak zarabiać pieniądze w USA, przeszukując sieć. Inne metody zarabiania pieniędzy w Internecie w USA. 4. Założenie bloga. 5. Praca jako wolny strzelec. Jak pomnożyć pieniądze w USA. Jak zarobić pieniądze w USA bez dokumentów. yHQ8n. Już nie wielkie zachodnie korporacje, lecz polski urząd - to teraz najbardziej pożądany pracodawca, również w grupie absolwentów poszukujących swojej szansy na rozpoczęcie błyskotliwych karier. Urzędy pracodawcą idealnym?Badanie zrealizowane w tym roku przez ARC Rynek i Opinia na zlecenie Dziennika Gazety Prawnej wskazuje, że przy założeniu identycznego poziomu dochodów, Polacy najchętniej prowadziliby własną działalność gospodarczą (30%) lub zatrudnili się w administracji państwowej (24%). Pozostałe branże zostały daleko w tyle (przedsiębiorstwa państwowe wskazało ledwo 11% badanych, a przedsiębiorstwa prywatne 10%). Jednocześnie coraz powszechniejsza staje się świadomość, że samodzielna działalność gospodarcza to marzenie wprawdzie efektowne, ale w codziennej rzeczywistości rynkowej czasów kryzysu najczęściej okazuje się zwykłą mrzonką. Okazuje się, że to właśnie praca w administracji posiada szereg atutów nie do są plusy pracy w budżetówceW artykule „Polak marzy o urzędzie” opublikowanym przez redakcję jako największe plusy pracy w budżetówce zostały wyróżnione: stabilność, bezpieczeństwo pracy, stała i wypłacona na czas pensja oraz szereg innych przywilejów. Autorzy przytaczają przykład samorządów, gdzie obejmując po raz pierwszy stanowisko, należy odbyć tzw. służbę przygotowawczą. Umowa zawierana jest na sześć miesięcy, a służba przygotowawcza trwa trzy miesiące. Następnie zawierana jest umowa już na czas nieokreślony, co więcej, wiąże się ona z podwyżką. W urzędach tego typu wszelkie odbyte kursy, szkolenia, studia podyplomowe to szansa na dodatkowe pieniądze i awans. Pensję uatrakcyjniają również dodatki, na przykład dodatek zadaniowy, które z reguły potrafią oscylować w okolicach 40 proc. wynagrodzenia zasadniczego. A jednak wyższe zarobkiDo lamusa odeszło przekonanie o mniejszej atrakcyjności finansowej pracy w urzędach. Z raportu GUS o zarobkach Polaków z początku 2012 roku wynika, że sektor publiczny już teraz płaci lepiej niż prywatny. Pensje są przeciętnie wyższe o 13 proc., a jeśli bierze się pod uwagę stawkę za godzinę pracy to różnica ta sięga nawet 30 proc.! W dodatku tylko ten sektor odnotowuje stałe tempo wzrostu płac. W ciągu ostatnich czterech lat wynagrodzenia samorządowców wzrosły o 11-18 wyróżnić się w tłumie i zdobyć pracę marzeń?Czy zmiana liderów wśród najbardziej pożądanych pracodawców wpłynęła też na zmianę oczekiwań w stosunku do kandydatów na pracowników? Czym trzeba się wykazać, żeby mieć szanse na zdobycie upragnionej posady w administracji? O oczekiwanych przez pracodawców w sektorze publicznym kompetencjach opowiada Adam Zych, koordynator ds. rekrutacji organizowanych przez Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu i firmę QNT studiów podyplomowych „Budżetowanie zadaniowe i rachunkowość sektora finansów publicznych”: Możemy wyróżnić trzy podstawowe grupy cech i umiejętności, jakimi powinien charakteryzować się kandydat, tak aby wyróżnić się na tle konkurentów o podobnym poziomie doświadczenia i wykształcenia. Idealny aplikant powinien wykazywać się samodzielnością i aktywnością w zakresie zdobywania nowych kompetencji. Ale standardowa wiedza ekonomiczna czy znajomość języków obcych już nie wystarcza. Pracodawcy w sektorze publicznym doceniają obecnie znajomość najnowszych standardów Nowego Zarządzania Publicznego. Ich wdrożenie jest obecnie jednym z głównych wyzwań dla wszystkich szczebli administracji publicznej. Kandydaci oczekujący, że „zostaną nauczeni tego później” znajdują się na straconych pozycjach już na starcie. Przyszli pracownicy administracji powinni wyróżniać się także znajomością specjalistycznych rozwiązań informatycznych, przeznaczonych ściśle do obsługi instytucji publicznych. Dobrobyt widoczny jest nie tylko w danych o dochodach rodzin oraz wskaźnikach PKB. Potwierdza się też w statystykach policyjnych dotyczących samobójstw. Liczba osób, które odbierają sobie życie z powodów ekonomicznych, spada. W 2018 r. było ich 241. Dla porównania w 2009 r. w apogeum kryzysu gospodarczego z powodu finansów samobójczą śmierć wybrały 504 osoby. Eksperci tłumaczą to polepszeniem się standardu życia w Polsce. Dochody rodzin z roku na rok sukcesywnie rosną. Przeciętne wynagrodzenie w I kw. 2019 r. wyniosło 4950,94 zł brutto. Tym samym rok do roku zwiększyło się o 7,1 proc. Dodatkowo portfele gospodarstw domowych od 2016 r. są wspierane przez rządowy program 500 plus. Do tego bezrobocie w Polsce jest najniższe od września 1990 r. Wówczas wynosiło 5 proc. Dziś 5,4 proc. Halszka Witkowska z Towarzystwa Suicydologicznego podkreśla, że w Polsce nadal pokutuje stereotyp mężczyzny, który powinien być zaradny, a już na pewno nie rozmawia o problemach. – W efekcie właśnie statystyczny samobójca to 40-latek, często z terenów wiejskich, z problemem alkoholowym. W takim przypadku dochodzące problemy finansowe mogą być przyczyną śmierci. Bo oczekiwanie jest takie, że ma sobie radzić, a nie użalać się nad sobą – tłumaczy Witkowska. Dlatego jej zdaniem poprawa sytuacji finansowej również na tych terenach, choćby poprzez różne dodatki, w tym 500 plus, mogła się przełożyć na lepszą sytuację psychologiczną. Jak wynika z analiz, najwięcej osób popełniających samobójstwa pochodzi z małych miejscowości, gdzie najtrudniej o pracę. Słynna była sprawa rolników z województwa łódzkiego, którzy wpadli w ogromną spiralę zadłużenia i popełniali samobójstwa. Witkowska dodaje, że jest także drugi typ osób, które odbierają sobie życie z powodów ekonomicznych – to ludzie, którzy osiągnęli sukces. I nagle, po jakimś krachu, stracili wszystko, zostając z ogromnymi zobowiązaniami. O tym, że sytuacja gospodarcza ma bezpośrednie przełożenie na samobójstwa, wynika również z amerykańskich badań, które robiono po Wielkim Kryzysie. Wówczas głośno było o pracownikach, którzy wyskakiwali z okna po otrzymaniu od pracodawcy wypowiedzenia. Badania amerykańskiego Centrum Zwalczania i Zapobiegania Chorobom opublikowane w czasopiśmie „American Journal of Public Health” potwierdzają, że odsetek samobójstw rośnie wraz z kryzysem i spada z ożywieniem na rynku. W szczycie dekoniunktury dekadę temu kilkudziesięciu pracowników France Telecom w ciągu kilkunastu miesięcy odebrało sobie życie. Jak tłumaczył w jednej z rozmów psycholog biznesu Jacek Santorski, problem stanowi to, że kilka głośnych przykładów mogło mieć przełożenie na innych: często spirala negatywnych emocji udziela się społeczeństwu, osoby mające kłopoty finansowe błędnie uważają, że jedynym wyjściem jest odebranie sobie życia. Polskie statystyki potwierdzają ten trend. W 2009 r., kiedy dotarł do nas kryzys ekonomiczny, dochodziło do masowych zwolnień, głośno było o historiach, w których samobójcy w jednoznaczny sposób przyznawali, że powodem targnięcia się na życie jest brak pieniędzy. Policjanci wyjaśniali, że byli to mężczyźni, bo to ich najczęściej dotyczy sytuacja. W listach pisali, że niemożność spłaty kredytu czy utrata pracy były powodem odebrania sobie życia. A liczby nie pozostawiały wątpliwości: w ciągu czterech lat między 2007 (kiedy była bardzo dobra sytuacja ekonomiczna Polsce) a 2011 r. liczba samobójstw z powodów finansowych wzrosła w Polsce o 40 proc. W 2011 r. 450 osób odebrało sobie życie z takich przyczyn, podczas gdy w 2007 r. było ich 270. Ostatnie lata przynoszą odwrócenie trendu. W 2018 r. liczba prób samobójczych z powodów finansowych była rekordowo niska. W ubiegłym roku na 11 167 zamachów na własne życie 383 miało miejsce z powodu złych warunków ekonomicznych, a 93 z powodu straty pracy. Dla porównania w 2017 r. przy podobnej liczbie prób samobójczych – 11 139 – bieda w domu zmusiła do odebrania sobie życia 439 osób, a utrata źródła utrzymania – 124 – wynika z danych policji. Jak zauważają eksperci, ubiegły rok jest pierwszym od dwóch lat, w którym pieniądze nie stanowią problemu. Co ciekawe, zadłużenie Polaków rośnie. Jak wynika z danych Grupy KRUK, na koniec I kw. 2019 r. 4,9 mln osób zalegało z płatnościami na kwotę ponad 36 mld zł. To o 7 mld zł większa kwota niż przed rokiem. Zdaniem ekspertów działa jednak optymizm. Polacy nie boją się już tak bardzo, że nie poradzą sobie ze spłatą, bo nawet jak stracą pracę u jednego pracodawcy, to szybko znajdą ją u innego. Powodem samobójstw są dziś głównie choroby psychiczne. Nie dość bowiem, że są przyczyną coraz większej liczby zamachów samobójczych, to w tej grupie rośnie liczba tych, które kończą się zgonem. Zatem tu nie ma mowy o chęci zwrócenia na siebie uwagi, jak ma to miejsce u osób, które chcą odebrać sobie życie, bo zabrakło im pieniędzy. Zdaniem Halszki Witkowskiej pozytywne jest to, że przez ostatnie lata sukcesywnie spada liczba samobójstw w całej populacji. W ciągu pięciu lat odnotowano tysiąc samobójstw mniej. Jej zdaniem to nie tylko poprawa sytuacji ekonomicznej. Ale także tego, że coraz częściej mówi się o problemach psychicznych, a szukanie pomocy przestaje być tabu. – Najważniejsza jest rozmowa. Dzięki temu ludzie szukają innych rozwiązań niż odebranie sobie życia – mówi Witkowska. Jednak dodaje, że choć sytuacja się poprawia, to nie w grupie dzieci – rośnie liczba nastolatków, które podejmują próby samobójcze. Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą wydawcy INFOR PL Kup licencję Wakacje w pełni, a wraz z nimi wyjazdy. Barwne wspomnienia zostają z nami na długie lata. Zwłaszcza jeśli umieszczono je w kronice. My po ponad 50 latach sięgamy do tej spisanej przez harcerzy z Lipnicy. „Gdy żołądki piszczą, flaki się niszczą” - napisali w niej druhowie. Czy po tak długim czasie ich przygody różnią się od tych przeżywanych przez obecnych harcerzy? HARCERSKA KRONIKA Drużyna harcerska w Lipnicy powstała już w 1956 r. Kronika, do której zaglądamy, pochodzi z 1967 r. Założono ją przy okazji powstania nowego budynku szkolnego, tzw. tysiąclatki. Dziś po latach to kapitalne źródło wiedzy dotyczące harcerskich przygód. Poza bowiem tradycyjnymi wydarzeniami z życia drużyny, w kronice opisano konkretne harcerskie rajdy. I to z jakimi szczegółami! Czy to jednak dla współczesnych harcerzy coś niezwykłego? O to pytam Patryka Gniotę, Michała Malaka i Marcina Rolbieckiego, druhów z 4 Bytowskiej Drużyny Harcerskiej „Źródło”. - Dziś nie prowadzimy papierowej kroniki, ale o różnych wydarzeniach z życia naszej drużyny informujemy na facebookowym profilu - mówi M. Rolbiecki, który jest za niego odpowiedzialny. „Na uroczystym ognisku nad Lipionkiem harcerze przyjęli w swe szeregi nowych członków - 12, którzy zanim ustawili się w szeregach harcerskich, musieli pomalować sobie wąsy i brodę węglami z ogniska” - czytamy we wpisie z r. w lipnickiej kronice. W Związku Harcerstwa Rzeczpospolitej, do którego należą chłopcy, wygląda to nieco inaczej. Najpierw jest „barwowanie”, czyli przyjęcie chętnej osoby do drużyny, a następnie przypięcie krzyża harcerskiego, a tym samym włączenie do grona druhów. - Pamiętam swoje „barwowanie”. Miałem wówczas 10 lat. Obudzono mnie w środku nocy, o niczym nie informując, i zaprowadzono w głąb lasu, gdzie przy płonącym ognisku uroczyście zawiązano mi chustę - mówi P. Gniota. - U mnie wyglądało to podobnie. Dopowiem jednak, że wielu na „barwowanie” trochę się naczekało i to nie dlatego, że próba trwała tak długo. Gdy ich w nocy budzono, zmęczeni odpowiadali, że nigdzie nie wstają - mówi M. Malak. WALKA ŚPIWORÓW „Jedziemy autobusem. Jest noc. Trochę śpiewamy. Pod Włocławkiem psuje się koło. W lasku robimy sobie śniadanie. Rano jedziemy dalej. Godz. 11 21 czerwca jesteśmy w Bydgoszczy. O godz. 13 ma być po nas furgon z Funki. Idziemy na lody. Andrzej z Konradem zostają przy plecakach w komendzie chorągwi na podwórzu. Wracamy o godz. 13. Andrzej i Konrad śpią jak zabici” - czytamy w relacji z powrotu z obozu w Poroninie. Pytanie o ciszę nocną i pilnowanie rzeczy wywołuje uśmiech na twarzy chłopców. - Wiele się podczas niej dzieje - mówią zgodnie. - Pamiętam, gdy jeden z kolegów obudził się w nocy, zobaczył walczące dziwne kształty. Okazało się, że koledzy zapięci w śpiwory zrobili sobie zapasy - opowiada M. Malak. - W nocy do pilnowania rzeczy w obozie wystawiamy warty. Często kadra, by sprawdzić ich czujność, ubiera strój maskujący i stara się zabrać jak najwięcej rzeczy. Później przynosimy je wartownikom - mówi M. Rolbiecki. Dużo częściej jednak podchodzi się i sprawdza inne drużyny. Gdy ich warta nie jest zbyt czujna, podbiera się z ich obozu po jednym bucie, chusty lub inne fanty. Plamą na harcerskim honorze jest utrata drużynowego proporca. - Zdarzyło się nam go stracić. Jeden z kolegów nie dość, że zostawił go na widoku, to dodatkowo bez opieki podczas apelu - opowiada M. Malak. „Skradzione” rzeczy należy odkupić. „Walutą” najczęściej są słodycze. Te stają się tym cenniejsze, im dłużej trwa obóz. Innym razem należy zebrać jagody czy wykupić się pomocą w różnych pracach. By do kradzieży nie doszło, harcerze starają się zabezpieczyć swój namiot. - Przybijaliśmy do ziemi poły namiotu, by nikt nie mógł się dostać do środka - mówi M. Rolbiecki. MASŁO I KRZESŁO, CZYLI HARCERSKIE HARCE Specyfiką harcerzy z ZHR jest budowanie od podstaw swojego obozu. Na miejscu mają do dyspozycji jedynie leśną polanę. - Drewno sporo podrożało, więc ostatnio zdecydowaliśmy się pozyskać je samodzielnie. Poszliśmy wyrabiać je po przecince, następnie samodzielnie zwoziliśmy i z niego zbudowaliśmy obozowisko - mówi M. Rolbiecki. Na początku dla wielu młodych druhów to nie lada wyzwanie. Z czasem wprawiają się i stawianie np. pryczy nie stanowi już dla nich problemu. „Po posiłku pani B. oprowadza nas po wsi i opowiada historię wsi (bardzo ciekawie). W drodze zastaje nas deszcz chronimy się w kościele, Jurek, Konrad, Andrzej i Czechu chowają rowery przed deszczem (szkoda kocy)” - czytamy w relacji z jednej z wycieczek. - My także poznajemy okolicę, w której akurat jesteśmy. W tym celu wysyłamy drużynę harcerzy na zwiad. Ich cel to zaznajomienie się z historią miejsca naszego obozu, a następnie podzielenie się z resztą uczestników - mówi M. Rolbiecki, dodając: - Myślę jednak, że dużo częściej wszyscy wspominają harce. Harce to zadania, które indywidualnie dobiera się dla każdego harcerza. Mają być dla niego wyzwaniem, a jednocześnie rozwijać. - Jeden z moich polegał na pomocy 5 harcerzom w wypełnieniu ich zadań, ale tak, by się o tym nie dowiedzieli. Początkowo zupełnie mi to nie wychodziło, ale ostatecznie się udało - mówi M. Malak. - Pamiętam, że moim pierwszym harcem, było zrobienie krzesła. A ja wówczas pierwszy raz w życiu młotek trzymałem w ręku. No i wyszło mi krzesło, które miało 2 i pół nogi - śmieje się P. Gniota. Są i inne. Ktoś musiał przygotować posiłek, mając za składniki jedynie dary lasu, inny przygotowywał linę z tego, co znalazł w lesie, wystarczająco mocną, by utrzymała pojemnik z wodą. Często pojawia się też to, by przyjść do obozu w innym ubraniu, niż się z niego wyszło. Należy o nie poprosić kogoś z miejscowości. Swój pierwszy harc wspomina także M. Rolbiecki. - Miałem samodzielnie zrobić masło. I tyle, nic więcej, żadnej instrukcji - wspomina, dodając: - Muszę się przyznać, że poszedłem wówczas na skróty i zadzwoniłem do mamy. Na szczęście wiedziała. Dalej wcale łatwiej nie było. - Wiedziałem, że muszę zdobyć śmietanę. Niestety, obozowaliśmy wówczas w pobliżu niewielkiej miejscowości i wszyscy gospodarze byli na pogrzebie, który akurat się odbywał. Ostatecznie udało mi się zdobyć słoik, a śmietanę kupiłem w sklepie. Idąc do obozu, a było to kilka kilometrów, ubijałem ją i się udało - opowiada M. Rolbiecki, przypominając sobie jeszcze jeden z harców. - Jako młody harcerz byłem bardzo nieśmiały. Dostałem więc zadanie, by pójść do wioski, narysować jednego z mieszkańców i wręczyć mu mój rysunek. Zupełnie nie mam zdolności plastycznych i portret wyszedł bardziej jak karykatura, ale mieszkaniec się nie obraził - opowiada M. Rolbiecki. ALTERNATYWY NIE MA, ZJEŚĆ TRZEBA „Jedziemy dalej. (...) Wjeżdżamy przed gospodę w Swornegacach, chcemy zjeść obiad - nie ma, będzie od jutra. Szkoda żołądki piszczą, flaki się niszczą. W szkole Ula rozpala kuchenkę i nastawia herbatę. (...) W małym korytarzu na maglu i stoliczku kroimy chleb, obkładamy margaryną, konserwami, pasztetową, serem, dżemem. Starsza pani przynosi wiadro herbaty i zasiadamy do kolacji na stojąco” - czytamy w lipnickiej kronice o harcerskim jadłospisie. Dziś wygląda to podobnie. Do przygotowania posiłków zostaje wyznaczona grupa osób, która robi to pod okiem bardziej doświadczonego harcerza. Ale to nie zawsze gwarantuje sukces. - Czasem ktoś zapomni o soli, a jak już użyje, to nie zawsze w odpowiednich proporcjach - opowiadają chłopcy. W harcerskiej kuchni najczęściej króluje kurczak lub mielone, a do tego kasza bądź ryż. Bywa jednak, że otrzymują losowe składniki i z nich muszą przyrządzić posiłek. - Pamiętam, że wówczas połączyliśmy się z innym zastępem i przygotowaliśmy kurczaka z kaszą i papryką, a do tego były jeszcze klopsiki - mówi P. Gniota. Choć chłopcy gotują także na zbiórkach, wiec nie jest to dla nich nowość, zdarzają się wpadki. - Kiedyś coś nam nie wyszło i jedliśmy ryż z ogórkami kiszonymi - wspomina M. Rolbiecki. Innym z harcerski pomysłów był ryż z makaronem i do tego kurczak. - Pamiętam, matko, to tak nie wyszło - mówi M. Malak. - Ale zostało zjedzone - dodaje P. Gniota. - Bo nie mieliśmy innej alternatywy... - jeszcze dziś krzywi się na samo wspomnienie M. Malak. Zdarza się, że przez harcerstwo gotowaniem interesują się bardziej. - Nauczyłem się tego właśnie w harcerstwie. Później, by zdobyć kolejny stopień w strukturach ZHR, w ramach próby, postanowiłem, że przez rok raz w tygodniu będę gotował obiad dla całej rodziny. Teraz też od czasu do czasu gotuję - mówi M. Rolbiecki. Wracając z jednego z obozów, lipniccy harcerze w swojej kronice zanotowali: „Wkrótce jest autobus. Pakujemy się. Wysiadamy w Chojnicach i nikogo z furgonem nie ma na stacji. Zbieramy resztę pieniędzy: Andrzej ma na przejazd do Lipnicy. Ula zachowała 100 zł. Starczy dla nas na bilety. Wsiadamy i szczęśliwi, że już wkrótce będziemy w domu. Basi chce się bardzo spać. Zaczynamy śpiewać. Sen odchodzi. Już Lipnica. A jednak chciałoby się tę przygodę przeżyć jeszcze raz - koniec wielkich wrażeń”. A jakie wrażenia i wspomnienia przywożą z obozów współcześni druhowie? - Jest ich tyle, że trudno z marszu podać jakieś konkretne. Czasami ktoś rzuci słowo kluczowe i wówczas pamięć się uruchamia - mówią harcerze. Jednym z nich jest „ulewa”. Przypomina ono o ewakuacji dziewczęcego obozu. Dość niefortunnie na miejsce jego rozbicia wybrały zagłębienie w terenie. Gdy spadł rzęsisty deszcz, w pewnym momencie zaczęło je zalewać. - Pobiegliśmy na ratunek. Brodząc po kostki, a nawet kolana w wodzie wynosiliśmy rzeczy, budowaliśmy zapory z worków z piaskiem - wspominają chłopcy, którzy jednocześnie przypominają sobie swoją ewakuację. - Wody się nie boimy, ale wiatru już tak. Miesiąc przed pamiętną nawałnicą z 2017 r. obozowaliśmy w lesie. Po jej przejściu okazało się, że został całkowicie zniszczony. Na szczęście nas już tam nie było - mówi M. Rolbiecki, dodając: - Dla kadry każdy mocniejszy podmuch to stresująca chwila. Pechowy dla nas był zwłaszcza ostatni obóz, gdy aż trzykrotnie się ewakuowaliśmy. - Pamiętam, wówczas piorun uderzył blisko naszego obozowiska. Poczuliśmy, jak ziemia zadrżała - mówi P. Gniota. Na szczęście po powrocie okazało się, że poza kilkoma zarwanymi pod naporem wody namiotami, przechodząca burza żadnych szkód nie wyrządziła. GDZIE TE KLUCZYKI OD CZOŁGU? Innym ze wspomnień, o którym żywo rozmawiają chłopcy, to zamiana kadr. Na jeden dzień dziewczęta przejęły pieczę nad chłopcami i odwrotnie. - Chcieliśmy nadać „męskiego” charakteru żeńskiemu obozowi. Pozbieraliśmy więc wszystkie noże i powbijaliśmy im w słupki, z których zbudowana była kwatera kadry - mówi M. Rolbiecki. Dziewczęta nie pozostały im dłużne i ich obóz ozdobiły niebieskimi kwiatami. Pamiętna była także pobudka. - U nas zawsze wygląda to w ten sposób, że słyszymy głośny okrzyk: „Obóz, pobudka, pobudka, wstawać” - mówi P. Gniota. Tymczasem dziewczyny budzą się, grając na gitarze. - Pamiętam, że gdy usłyszałem grę, będąc jeszcze w półśnie, pomyślałem sobie: „No, kto normalny gra o tak wczesnej porze? Dajcie pospać” - wspomina M. Malak. - No, a my krzyknęliśmy dziewczynom, nawet głośniej niż chłopcom - śmieje się M. Rolbiecki. Zamiana miała też i dobre strony. W męskim obozie obowiązkowym elementem porannego wstawania jest przebieżka. A dziewczyny mają tylko rozciąganie. - Nie ukrywam, że z satysfakcją patrzyliśmy, jak biegają wokół obozu - śmieje się M. Malak. Ten dzień to także zamiana zajęć. Chłopcy uczyli się składania koszul i spodni, wiązania krawatów. Dziewczyny miały w większości zajęcia sportowe, a także harce wzorowane na tych, które mieli chłopcy, czyli np. wykonywanie różnych przedmiotów z drewna, np. krzesła. W pamięci utkwiła im także wielka wodna bitwa. Jak to zwykle bywa, wszystko zaczęło się niewinnie. W tym przypadku od jednego balonika napełnionego wodą. Po chwili oblewał się już cały obóz, a do harcerzy przyłączyła się także kadra. Uśmiech na twarzy harcerzy z ZHR wywołuje zabawa, którą nazwali „kluczyki od czołgu”. Uczestniczą w niej zazwyczaj najmłodsi harcerze. Ich starsi koledzy czekają, aż przysną i wówczas budzą ich, pytając, gdzie schowali kluczyki od czołgu, które dostali. - Chyba nie ma harcerza, który wyrwany ze snu, nie zacząłby gorączkowo przeszukiwać swoich rzeczy w poszukiwaniu wspomnianych kluczyków - śmieją się chłopcy. Kornika harcerska z Lipnicy, do której sięgamy, kończy się na roku 1981 r. Tymczasem harcerze z ZHR wyjechali na kolejny obóz. Tym razem do miejscowości Piaski, leżącej na Mierzei Wiślanej. Jakie wspomnienia tym razem przywiozą? Panika związana z koronawirusem zatacza coraz to szerze kręgi. Do masowych zakupów podstawowych produktów higienicznych doszło teraz wyciąganie banknotów z bankomatów. Czy Polacy nie przesadzają? Polacy boją się o swoje pieniądze “W bankach może być problem z dostępem do gotówki” – w social mediach pojawiają się takie oto pogłoski. Czy jest to jednak prawda? Nie! Strach ma dziś w Polsce wielkie oczy. Nasi rodacy wykupują ze sklepów mydło przeciwbakteryjne, papier toaletowy i robią zapasy jedzenia. Do tego doszedł teraz dość irracjonalny we współczesnym świecie lęk przed brakiem gotówki. “Należy zwrócić uwagę na fakt, potwierdzony przez służby sanitarne, że gotówka może być nośnikiem koronawirusa. NBP poddaje pieniądz gotówkowy dwutygodniowej kwarantannie i obróbce termicznej. Prosimy klientów, aby korzystali tam, gdzie jest to możliwe przede wszystkim z płatności bezgotówkowych. Dlatego podejmujemy działania mające na celu podniesienie limitu transakcji bezstykowych bez PIN do 100 zł” – powiedział Przemysław Barbrich, dyrektor Zespołu Komunikacji i PR w Związku Banków Polskich. To pierwsza uspokajające wiadomość. “Zwiększone zapotrzebowanie na gotówkę wynikające z większych zakupów dokonywanych przez klientów, mogą w pojedynczych przypadkach sprawiać, że chwilowo niektóre maszyny są niedostępne. Banki uzupełniają je jednak na bieżąco i są zaopatrzone w odpowiednie rezerwy“ – dodaje Barbrich. Przede wszystkim spokój Od siebie dodamy jeszcze, że gdyby nawet banknotów zabrakło, w dzisiejszych czasach z powodzeniem można przecież płacić już niemal wszędzie za pomocą kart płatniczych czy aplikacji mobilnych. Do tego zwolennicy kryptowalut mogą udać się do bitomatów i tam zamienić swoje Bitcoiny czy inne cyfrowe waluty na waluty fiat. Możliwe, że wspomniany irracjonalny lęk spowodowała u Polaków informacja o tym, że część banków podjęła decyzje o zmianach dot. godzin pracy placówek. Na taki krok zdecydował się Bank Ochrony Środowiska i Bank Millennium. Nadal jednak możliwe będzie korzystanie z bankowości internetowej i mobilnej oraz zdalnego kontaktu z obsługą. Przede wszystkim należy więc zachować spokój i racjonalne myślenie. Zaległości firm targowych wobec dostawców i banków poszły w górę. Z danych zgromadzonych w Rejestrze Dłużników BIG InfoMonitor i bazie informacji kredytowych BIK wynika, że średnie przeterminowane zadłużenie firmy handlującej na bazarze, licząc łącznie kredyty i faktury, wynosi 27 353 zł. Jednak nasilająca się moda na klimat i estetykę z okresu PRL-u może przełożyć się na większy ruch na targowiskach i długi sprzedawców z targowiskZaległości firm targowych wobec dostawców i banków poszły w górę. Z danych zgromadzonych w Rejestrze Dłużników BIG InfoMonitor i bazie informacji kredytowych BIK wynika, że zaległości firm zajmujących się sprzedażą na targowiskach i straganach wzrosła o niecałe 8 mln zł do 79,4 mln zł. Średnie przeterminowane zadłużenie firmy handlującej na bazarze, licząc łącznie kredyty i faktury, wynosi 27 353 zł. Jeżeli popatrzymy na dane z poszczególnych województw, to pod względem liczby dłużników, jak i kwoty zaległości dominują Mazowsze, Górny i Dolny Śląsk oraz Wielkopolska. Znaczącą liczbę niesolidnych płatników mają też woj. małopolskie i co lubimy bazary? Z badań na temat stosunku Europejczyków do targowisk, które zrealizowano przed ponad dekadą dla Komisji Europejskiej wynika, że entuzjazm Polaków do takich zakupów nie miał sobie równych na całym kontynencie. Deklarowaliśmy, że cenimy je za regionalny charakter i świeżość produktów. Niemal połowa z nas na targowiskach i bazarach kupowała świeże owoce i warzywa, a 29 proc. również mięso. Co piąty Polak szukał tam odzieży lub obuwia, choć zauważał, że towary te miewają niższą jakość, to jednak zwykle rekompensowała to atrakcyjna cena. W czasach galopującej inflacji argument niższej ceny nabiera większego znaczenia. Z perspektywy czasu widać, że biznes ten jednak się kurczy i podlega ogólnorynkowym trendom koncentracji. Liczba stałych punktów sprzedaży w latach 2010-2020 zmalała o jedną piątą, a tych otwartych codziennie nawet o jedną trzecią. W najmniejszym stopniu, ale również, ubyło targowisk sieć sklepów omija zakaz handlu w niedzieleRekordowo niskie bezrobocie. Najniższy wynik od 1990 roku – Niewykluczone jednak, że nasilająca się moda na klimat i estetykę z okresu PRL-u wpłynie na większy ruch na targowiskach, bo choć nie do końca słusznie, to w Polsce kojarzą się one głównie z tamtymi czasami. Ale o atrakcyjności zakupów na bazarach przypominają też liczne zagraniczne podróże rodaków, w trakcie których, wizyta na lokalnym targu jest jednym z obowiązkowych punktów. Jakby nie patrzeć, targowiska mają ogromne szanse utrzymać pozycję w handlu detalicznym, choć z pewnością, tak jak cały handel, powinny poświęcić więcej uwagi promocji i przyciąganiu uwagi potencjalnych klientów – zwraca uwagę Sławomir Grzelczak, prezes BIG ofertyMateriały promocyjne partnera

gdzie polacy chowają pieniądze w domu